การดิ้นของลูกในท้องตามความรู้สึกของแม่อาจจะแบ่งได้เป็น 3-4 อย่างใหญ่ๆ คือ

1. การดิ้นเบาๆ

2. การดิ้นแรงๆ หรือการเตะ หรือการเคลื่อนไหวแบบกระตุก

3. การเคลื่อนแบบเป็นคลื่น

4. การกระตุกเป็นจังหวะหรือการสะอึก

   ถ้าพูดกันจริงๆ แล้ว การดิ้นทั้ง 4 แบบ ก็ไม่ค่อยได้มีความหมายแตกต่างกันมากนัก เพราะอย่างที่ได้กล่าวตอนต้นแล้วว่า การรู้สึกถึงลูกดิ้นมีปัจจัยที่เกี่ยวข้องหลายอย่าง ดังนั้น อย่างน้อยขอให้ดิ้นไว้ก่อนก็ยังแสดงว่าลูกปลอดภัย     การดิ้นของลูกอายุครรภ์น้อยๆ เช่น อายุครรภ์ประมาณ 16-18 สัปดาห์ แต่เมื่ออายุครรภ์มากขึ้น การดิ้นก็จะเริ่มเปลี่ยนแปลงเป็นการดิ้นแบบที่ 2 ส่วนการดิ้นแบบแรกก็จะเริ่มลดลง สำหรับการดิ้นแบบที่ 3 เป็นการดิ้นที่พบได้ปะปนกันไปในทุกอายุครรภ์ ส่วนการสะอึกนั้น มักพบในช่วงท้ายๆ ของการตั้งครรภ์ ซึ่งก็เหมือนกับการสะอึกของเราๆแต่เมื่อไรก็ตามที่รู้สึกว่าลูกดิ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เราอาจจะต้องแยกให้ออกจากการเต้นของหลอดเลือดแดง ซึ่งคุณแม่อาจจะรู้สึกได้ ทั้งนี้เนื่องจากมดลูกของคุณแม่จะวางอยู่บนแนวของเส้นเลือดแดง ที่วิ่งจากหัวใจลงสู่ส่วนล่างของร่างกาย ดังนั้นเมื่อเรานอนหงายหรือนั่งเอนหลัง มดลูกก็จะไปวางบนลำของเส้นเลือดแดง ซึ่งจะทำให้มีการส่งผ่านของการเต้นมาที่มดลูก ทำให้คุณแม่รู้สึกว่ามีการเต้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอได้

    วิธีง่ายๆ ที่จะแยกว่าเป็นการดิ้นของลูกในท้องหรือเป็นการเต้นของเส้นเลือดคุณแม่เอง ก็ทำได้โดยการจับชีพจรตัวเองบริเวณข้อมือเทียบกับความรู้สึกของการเต้น ถ้าการเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับชีพจร ก็แสดงว่าเป็นการเต้นของเส้นเลือดคุณแม่นั่นเอง แต่ถ้าจังหวะการเต้นแตกต่างกันก็แสดงว่าการเต้นนั้นเป็นการดิ้นของลูกอย่างเป็นจังหวะครับ